jealous me

خب، من کلن آدم حسودی هستم.

درمورد چیزایی که دوستشون دارم، دست‌ودل‌باز و جنگنده‌ام. یعنی اگه از یه‌چیزی واقعن خوشم بیاد دیگه بی‌خیال شدن برام بی‌معنی می‌شه. اما خب، دراین مورد مهربون‌ترم! اگه دیگران هم اون رو داشته باشن، چه دلیلی برای ناراحتی هست؟ خوشحالم می‌‌شم، البته خب اگه لیاقتش رو داشته باشن و قدر بدونن، وگرنه می‌خوام خفه‌شون کنم.

اما درمورد کسایی که دوستشون دارم، به‌طرز نفرت‌انگیزی حسودم! یعنی اگه یه موقعی مثلن عاشق یکی بشم حتا طاقت ندارم ببینم زیر پست یه نفر دیگه کامنت بذاره، آره. کاری نداریم که یکی از ویژگی‌های بدم اینه که متقابلن این رو وظیفه‌ی خودم نمی‌دونم. زیر پست همه کامنت می‌ذارم!

در نهایت، دلیل شروع این وب‌لاگ حسادت به وبلاگ یکی از دوستام بود، حس می‌‌کردم خیلی داره با وب‌لاگش حال می‌کنه. صرفن خواستم به خودم ثابت کنم هم‌چی چیز خاصی هم نیست. از الان می‌دونم حوصله‌م نمی‌کشه خیلی آپ‌دیتش کنم.

دلیل‌ها هم برام خیلی مهم‌ان البته، پس چه آدرسی شاییسته‌تر از تنها دلیلم؟